Ben Kendimi Bilirim
Ne o öpülen boyundaki öpenin kokusu gitmişti
Ne de o öpülen kimse öpeni unutuvermişti
Ali oğlu Hüseyin yeryüzündeki en tehlikeli kimse idi
İdeolojisi uğruna yılmadan, korkmadan devam etti
Doğduğu topraklara bir daha dönmemek üzere veda bile etmedi
Farz olan Haccı ve ‘Allah’ deyip yalnızca namaz kılanları terk etti
‘Gelin benimle!’ dedi de; bir avuç insandan gayrı kimse gelmedi
‘Biz de mustaribiz bu durumdan’ dediler de ancak yüreği ile gelenler geldi
Madem damarlarımda ceddim Muhammed’in kanı var
Madem babam Ali, anam Fatıma, ağabeyim Hasan var
Durmak yaraşmaz bize; Allah yolunda bu kanın akası var
Bir mel’una teslim etmek bu dini; Vallahi büyük ar
Ne de çoktu onun ‘Gitme, Dur!’ diyeni
Zaten okunurdu İslam’ın Fatihası dursa idi
Muhammedi bu yol her ne olursa devam etmeli
Yerde ins, göğde melek ağlamakta Ey İlahi!
Düştü Kufe yollarına binlerce mektup ile
Ama düşmedi Hüseyn’in ardına bir tanesi bile
Hürr kesti yolu vermedi izin Hüseyn’e
Hakkıdır Hürr’ün bu yolda ilk başı vermeye
N’oldu, ne bitti hepsi malumumuz
İddia ederiz Muhammed’dir bizim yolumuz
Akıbetimizi, imanımızı biz nasıl koruruz
Vurulacaksa vurulsun bu ince boynumuz
Acep ben de olsam o gün Kerbubela’da
Olmadıktan sonra samimiyet bu adamda
Ter akar, beniz solar, korku sarar vallaha
Ama ne korku var Zeyneb’te ne de Abbas’ta
Derya gibi ordu karşısında kalsa bu yürek
Kaçmak için aramaz mı bir tane binek
Ahhh ahhh ben, evet, ben koca ödlek
Ümmet gibi ben de arsız bir dönek
Belki tatlı da gelirdi Yezid’in vaatleri
Olmasın vaatleri bari verse birkaç dirhemi
Ahhh Hüseyn! Var kurtar ceddinin dinini
Bekleme benden bir yarar, bilirim ben kendimi
Seni gören, bilen, yalvarıp Kufe’ye gel diyen
Her biri boş konuşan, ancak laf söyleyen
Senin vurulunca başın, yalan yere inleyen
Ben değil miyim aslında kendime dertlenen
Affet beni Ya Nebi! Affet ki asude olayım
Bırakın beni, bari kendim için su bulayım
Galiba ben de o me’lun Yezid’in yolundayım
Çünkü her günahımla İmam’ın başını vurmaktayım.
